*پاسخ: اینگونه رفتارها معمولاً آموختنی است، اما حق کلمه ی ساده ای نیست! حق کودک از منظر شما یا حق کودک از دیدگاه خودش .

هر کودک انسانی از حق خود به طور طبیعی دفاع می کند.


* پرسش: آیا می توانم با خانم عبدالعظیمی (مشاور و روانشناس مهدکودک) وقت مشاوره داشته باشم؟

* پاسخ: مشاوره های ما معمولاً در حیطه کارگاه آموزشی است و مشاوره های خانم عبدالعظیمی شامل مشکلات کودک در ارتباط با

مهدکودک است . مشاوره های خانواده فقط با هماهنگی ایشان در کلینیک امکان پذیر است.

*پرسش: دخترم عادت کرده برای هرچیزی زود گریه وبغض میکند چه کار کنم که این عادت برطرف شود؟

*پاسخ: تا کنون هنگام گریه کودک چه پاسخی به رفتار او داده اید؟ هر رفتاری که انجام داده اید اشتباه بوده که باعث تقویت گریه کودک

شده است. رفتار خود را عوض کنید تا گریه کردن کودک نیز پایان پذیرد.

پیشنهاد ما : به گریه های منطقی پاسخ دهید و در برابر گریه هایی که همراه با تقاضای نا معقول می باشد مقاومت کرده اهمیت ندهید .

در مورد موضوع با لحنی مهربان اما جدی و قاطع توضیح دهید و در صورت ممکن به او امکان انتخاب دهید. مثلاً می دانم که دوست داری به

پارک بروی اما من الان آمادگی رفتن به پارک ندارم هوا گرم است و خسته ام . دو راه داری یا به اتاق بروی و یک پارک اسباب بازی درست

کنی و بازی کنی و یا به حمام بروی و با تشت آب و قایق بازی کنی. چه تصمیمی داری؟

* پرسش: برخی از مدارس فقط پیش دبستانی های مدارس خود را جهت کلاس اول پذیرش می نمایند، به نظر شما تکلیف در این زمینه چیست؟

*پاسخ: 

از اعتماد شما بزرگواران در مطرح کردن این سوال سپاسگزارم، امیدوارم با پاسخی صادقانه شما را در این زمینه یاری رسانم.

عزیزان همانطور که می دانید سالهای پیش از مدرسه 0 تا 6 سال مهمترین سالهای رشد شخصیت کودک است. بنابراین حضور کودکان در

محیط های بازتر، کودکانه تر، شادتر و بدون فشار قطعاً برای کودکان مناسب تر است.به عقیده من حتی روند یک روز در این 6 سال در

زندگی آتی کودک نقش بسزایی دارد. کودکان متأسفانه سالهای سال در مدرسه تحت فشار برنامه آموزشی قرار می گیرند. همچنین

نمره جای شخصیت کودک نشسته و او را مورد ارزیابی نامناسب قرار میدهد. بنابراین اعتقاد من بر این است که حتی اگر بتوانیم یکسال

این روند را به تاخیر بیندازیم برای کودکان کار بزرگی کرده ایم، من هم مانند شما شنیده ام که برخی مدارس فقط پیش دبستانی های

خود را جهت کلاس اول پذیرش می کنند اما از طرفی هم شاهد بوده ام که خواستن توانستن است و علیرغم این شرایط والدین توانسته

اند کودکان خود را در اینگونه مدارس نیز ثبت نام نمایند و شاید بار علمی کودکان ما این مهم را میسر می سازد.

اما در کل همه زندگی به انتخابهای ما وابسته اند و انتخابها و ترجیحات انسان به بسیاری فاکتورها وابسته است. برایتان به کامی

آرزومندم.

*پرسش:کدام مدرسه را برای کودکانمان انتخاب کنیم؟

*پاسخ :این پرسشی است که سالها از طرف والدین مطرح می شود و نشانگر نگرانی بسیاری از خانواده هاست.شخصاً معتقدم بایستی

این سوال را اینگونه مطرح کنیم: معیار های انتخاب مدرسه مناسب چیست؟

هر خانواده از الگوهای خاص ذهنی و رفتاری خود پیروی می کند بنابراین اشاره به مدرسه یا مدرسه های خاص بیهوده بوده و این انتخاب

باید براساس ایده آل های خانواده و کودک انجام پذیرد. و اما چگونگی این معیارها!

الف: فضای فیزیکی مناسب از مهمترین فاکتورهای انتخاب یک مدرسه است. این فضا از مساحت کلاس و حیاط گرفته تا وجود کتابخانه،

آزمایشگاه، سالن ورزشی مناسب و سالن غذا خوری را در بر می گیرد.

ب: کادر مدرسه، در مورد کودکان مخصوصاً سنین پیش از دبستان کادر مدرسه می بایست علاوه بر مجرب بودن مدیر و معلم از روحیه و

لطافت خاصی نیزبهره مند باشند. که شما در برخورد و آشنایی با کادر مدرسه می توانید تا حدودی آن را جویا شوید. دیدار معلم فرزندتان و

گفتگو با وی نیز در این انتخاب بسیار کمک کننده است . یادتان باشد اثرات روانی و رفتاری معلم در سالهای مدرسه ماندگارترین بخش این

اثر می باشد. و به عقیده من والدین به جای تأکید بیش از حد بر مفاهیم آموزشی می بایست به رفتار آموزشی کادر توجه خاص نمایند و

در انتخاب مدرسه مد نظر قرار دهند. معیار های بعدی ما می تواند هماهنگی بین ایده آل های ما و الگو های مدرسه، هماهنگی

ساختارهای فرهنگی خانواده های کودکان ثبت نام شده در مدرسه، جمعیت کلاس که معمولاً در مدرسه های کم جمعیت شرایط بهتری

برای کودکان مقدور می باشد، فاصله مناسب خانه تا مدرسه، استفاده از تکنولوژی مناسب را در نظر گرفت. در یک جمع بندی می توان

گفت همه چیز در زندگی نسبی است بنابراین در این زمینه نمی بایست وسواس خاصی نشان داد.

کودکان مثبت اندیش که در خانواده های توانا و مهربان زندگی می کنند می توانند و باید قدرت سازگاری با محیط جدید آموزشی را تجربه

کنند.

سعی کنید به کودکان این اطمینان خاطر را بدهید که جای مناسبی را انتخاب کرده اید تا کودکان نیز با احساس بهتری این محیط جدید را

تجربه کنند.

موفق باشید.

* مکیدن انگشت در کودکان

مکیدن انگشت از سوی نوزادان فعالیتی کاملاً طبیعی و اقدامی برای رسیدن به آرامش است. تا زمانی که کودک کمتر از 5 سال دارد،

انگشت مکیدن او نباید باعث نگرانی شود. متاسفانه برخی از والدین زمانی می خواهند مانع مکیدن انگشت از سوی فرزندانشان شوند

که آنها هنوز به درک درست نرسیده اند. فراموش نکنیم که برداشت بچه ها از دنیای اطرافشان به کلی با برداشت بزرگترها تفاوت دارد.

برداشت بچه ها با بزرگ شدنشان به تدریج تغییر می کند. حال سوالی که برای ما والدین ایجاد می شود این است که اگر مکیدن انگشت

در نوزادان و کودکان طبیعی است، پدر و مادر چگونه می توانند مانع ادامه دار شدن آن شوند؟ قبل از هر کار باید رشد احساسی و عاطفی

کودک خود را درک کنید. باید بدانید برای اینکه او سالم و شاد باشد به چه چیزهایی نیاز دارد و نیاز های او را به موقع برآورده سازید تا

اینگونه احساس امنیت در کنار شما به خوبی در او شکل بگیرد .

بعد از آن روزی با نظم و ساختار را برای کودک خود در نظر بگیرید. کودکی که روزهایش را جلوی تلویزیون و بدون برنامه ریزی می گذراند،

انگشت بیشتری می مکد. بهتر این است که بچه ها با فعالیت های دیگری سرگرم شوند و وقت مفیدی را در منزل بگذرانند.

علاوه بر موارد ذکر شده شرایط روانی و عاطفی خانواده و ارتباط سالم پدر و مادر به لحاظ روانی و عاطفی ، مراقبت عالی از کودک در مهد

و کودکستان ها نیز از مواردی است که باید مدنظر داشته باشیم. رشد عقلانی کودک از موارد دیگری است که باید مورد توجه قرار گیرد.

کودک باید به درجاتی از رشد عقلانی رسیده باشد که با شما همکاری کند. یادمان نرود که نباید به بچه ها فشار بیاوریم که بالاتر از حد

توان خود کاری انجام دهند.

بعد از اینکه رفتار مکیدن انگشت را به لحاظ فیزیولوژی و روانی کودک درک کردید می توانید از یک متخصص جهت ترک عادت کمک بگیرید.

توجه داشته باشید، آرامش و نگاه مثبت شما به مراحلی که کودکتان در کنار شما طی می کند بسیار مهم است. او در کنار شما با صبر و

شکیبایی می تواند آرامش و اشتیاق بیشتری برای ترک عادت داشته باشد.

 

*پرسش:کودکم خیال پردازی می کند با او چگونه رفتار کنم؟

*پاسخ : خیال پردازی های کودک در سنین پیش از دبستان غالباً طبیعی بوده و لازمه رشد روانی کودک می باشد. کودک در افکار خود با

اشخاص واقعی یا موجودات خیالی همانند سازی می کند و حتی گاهی با آنها گفتگو می نماید و در این روند با نقش پذیری ، جایگزین

کردن یا برخورد با شخصیت های مختلف از آنها قدرت و اعتماد به نفس و یا الهام می گیرد و گاهی در این تمرین ها بر ضعف هایش غلبه

می کند و با دنیا سازگاری بیشتری پیدا می کند و بدین طریق کم کم شخصیتش شکل می گیرد. بنابراین اجازه دهید کودک این دوره را که

لازمه رشد اجتماعی اوست را با سلامت طی کند و در اندیشه هایش دخالت نکرده و فقط اجازه ندهید با شما بازی کرده و شما را شریک

داستان های خیالی اش نماید که البته در چنین شرایطی شما می توانید بدون شکستن احساساتش او را متوجه کنید که رویاهایش

متعلق به خودش است و شما متوجه واقعیت هستید.